Parkın böleni, kalanı- ‘mimarın payı’
Kentler, kent parçaları hızla değişmekte. Bu değişimler yerinde mi, nasıl, ne için yapılıyorlar, bunların hepsi büyük tartışmaların konusu. Kentin esas kullanıcılarına söz hakkı tanımayan koşullar da kentleri daha da bizlere yabancılaştırmaktadır… Söz konusu yarışma alanı askeriyeye ait bir alan iken, son dönemde hemen her kentimizde yapımına başlanan millet bahçesi olarak kamulaştırılmıştır. Giderek betonlaşan kentlerimizde dikilen tek bir ağacın bile kıymeti düşünüldüğünde kentin ortasında küçük bir bahçe düşlemek bile güzeldir. Fakat böylesine devasa bir boşluğu bir anda var edebilme cesareti, buna talip olmak pek sorumluluk isteyen bir şeydir… işte -işin özü tüm bu koşullar altında - Bu devasa boşluktan mimarın payına kalan parsel; Sinan’ı ve günümüz bu koşulları altındaki mimarlığa ve kent yaşamına ait bir merkez yapma beklentisini nasıl karşılamalıdır?
‘Mimarın Payı’, Varoluş, Biçim
Alanın millet bahçesine dönüştürülmesiyle, kamusallığın başlayacağı ve park yüzeyinin aktif kullanıma gireceği öngörülmektedir. Yarışma alanı da bu park yüzeyinin bir parçası. İlk bölümde de bahsedilen bu koca boşluğu bir anda dönüştürme cesareti, bu koca alandan yalnızca bir parselin tartışma ortamına açık şekilde tasarlanacak olması düşünüldüğünde buraya eklenecek olan mimarlık nesnesi bu cesarete bir antiparantez açmalıdır. Bu mimari daha naif, hem fiziksel hem kimliksel görünürlük bakımından azalamaya talip bir yaklaşımı içermelidir. Aynı zamanda parkın ve yeşilin ilerde park yüzeyinde yaratacağı kamusallığa inanarak; Kamusal alanı yapıya çekmeli, yapı yüzeyinde bunu çoğaltmalıdır.
Bu söylem topografyanın içine yerleşen ve belli –belirsiz; kendini açık eden-gizleyen bir biçimsellikte bir deneyim mekanı tariflemektedir. Tasarım gelecekteki millet bahçesi yüzeylerinin içinde bu belirsiz sıfatına uygun park yüzeyinin bir parçası olarak kalmalı hem de bu yüzeyin altında istenilen hacimsellikleri barındırmalıdır. Bu beklenti yer yüzeyinin altında hacimlenmeyi, yapı örtüsünü topografyanın bir parçasıymışçasına tanımlamayı gerektirmektedir. Bu tarifler doğrultusunda yeraltındaki hacimlere ulaşmak ve yeryüzündeki kamusal yüzeye bağlanmak adına bir hat oluşturuldu. Bu hat hem bir erişim zemini hem hacimlere biçimsel kaynak oluşturmuş oldu.

Alan kuzeybatı yönünde festival alanına, güneybatı yönünde otopark alanına, kuzeydoğu yönünde ise biyolojik gölet ile komşudur. Aynı zaman da kuzeydoğu yönündeki millet bahçesi tasarımı kapsamında bir sert zemin düzenlemesi vardır. Bu hat ana yaya doğrultusunu varedecektir. Bu yaya doğrultusu erişimde ilk nokta ve geçiş alanı olarak etkinlik merdivenleri ile tasarıma bağlanır.
Tasarımda yeraltı ve yerüstünü bağlamak adına tanımlanan hat, doğrultusunu ve yönlenmesini komşularından alır. Örneğin festival alanı ile birleşen yüzey hem bu alanı çoğaltmakta hem de biroturma, seyir alanına dönüşme potansiyeline sahiptir. Müze kısmı yanındaki yeşil yüzeyin bir devamı niteliğinde olup; mevcut topografyaya hareket katmaktadır. Henüz kullanımda olmayan park ve bu farazi işlevler ve bunlara göre konum almak, tasarım yapmak belki de ilk bölümde anlatılanlar ile çelişiyor olabilir. Ama işte tam da bu belirsizlikler üzerine tasarım yapmak; bu arazide görünür olmamayı ve arazinin yüzeyini kendine örtü yapmayı tarif eder niteliktedir.